Za sportiste iz Jugoslavije najuspešnije Olimpijske igre održane su u Los Anđelesu 1984. godine, a pored mnogobrojnih osvojenih medalja, zlato je zasijalo i na grudima vaterpolista. Ratko Rudić je skoro pravo iz bazena seo na selektorsku klupu i uspeo da svojim znanjem i harizmom, tim koji je podmlađen u odnosu na prethodna takmičenja dovede do zlatne medalje.
Tri nosioca srebra sa Olimpijskih igara u Moskvi 1980. godine Milorad Krivokapić, Zoran Roje i Milivoj Bebić predvodili su neke nove mlade nade jugoslovenskog vaterpola Denija Lušića, Pericu Bukića, Gorana Sukna, Tomislavav Paškvalina, Igora Milanovića, Dragana Andrića… na pobedničkom putu u Los Anđelesu. Kanada, Kina i Holandija su rutinski savladane u prvoj fazi takmičenja i „plavi“ su se bez poraza plasirali u finalnu grupu. U završnoj grupi, prvo je sigurnom igrom savladana Australija, da bi onda usledio vrlo težak meč sa Zapadnom Nemačkom, u kome je posle velike borbe i mnogo poteškoća izvojevana pobeda od 10:9. Posle uvedljive pobede protiv Španije, bilo je jasno da će poslednji meč u grupi protiv domaćina Sjedinjenih Američkih Država odlučivati o osvajaču zlatne medalje, a „plavima“ je zbog bolje gol razlike i nerešen rezultat u tom meču bio dovoljan za osvajanje najsjajnijog odličja.
Dan „D“ bio je 8. avgust 1984. godine, a „finalna“ utakmica je bila vrlo uzbudljiva. Amerikanci su vodili tokom većeg dela meča, pred kraj treće četvrtine su čak došli i do vođstva od 5:2. Sukno je do kraja treće četvrtine smanjio na 5:3, tako da su „plavi“ u poslednju četvrtinu ušli sa dva gola zaostatka. Posle nešto mirnijeg početka poslednje četvrtine u kojem nije bilo golova, na 4 minuta do kraja Lučić udarcem iz daljine smanjuje na 5:4, da bi u sledećem napadu Jugoslavije, na tri minuta i tri sekunde pre kraja Milivoj Bebić izjednačio na 5:5. Sjajno su se Jugosloveni branili do kraja meča, izdržali su nalete domaćina (najviše zahvaljujući Miloradu Krivokapiću, koji je bio perfektan na golu) i sačuvali za Jugoslaviju u tom trenutku pobedonosnih 5:5. Posle 16 godina i Meksiko Sitija 1968. godine, olimpijsko zlato je ponovo zasijalo na grudima Jugoslovenskih vaterpolista. Zlato u Los Anđelesu još više dobija na težini ako se zna da je prosek godina reprezentativaca bio manji od 23, a da ih je sa klupe predvodio tada vrlo mladi stručnjak Ratko Rudić, koji je selektirao odlične igrače, ali i učinio sve da tim bude fizički najspremniji od svih učesnika vaterpolo turnira i najviše uradio da u reprezentaciji bude vrlo izražen duh zajedništva. Odmah posle sirene za kraj meča, u bazenu je počelo veliko slavlje „plavih“ a iako u odelu, u bazenu se se našli i selektor Ratko Rudić i predsednik Vaterpolo Saveza Jugoslavije Đorđe Predin.
Drugu olimpijsku vaterpolo titulu Jugoslaviji doneli su: Milorad Krivokapić, Deni Lušić, Zoran Petrović, Božo Vuletić, Veselin Đuho, Zoran Roje, Milivoj Bebić, Perica Bukić, Goran Sukno, Tomislav Paškvalin, Igor Milanović, Dragan Andrić i Andrija Popović. Selektor: Ratko Rudić.